Dwadzieścia dwa spektakle zrealizowane przez Konrada Swinarskiego w teatrze TV powstały w okresie najbardziej dynamicznego rozwoju sceny telewizyjnej i poprzedziły, z wyjątkiem ostatniej pracy ekranowej tzn. sfilmowanych "Sędziów", największe dzieła sceniczne tego reżysera: "Nie-Boską Komedię", "Woyzecka", "Sędziów" i "Klątwę", "Pokojówki", "Męczeństwo i śmierć Jeana Paula Marata" Petera Weissa w Schiller-theater, operę Krzysztofa Pendereckiego "Diabły z Loudun" w Hamburgu, wreszcie cykl przedstawień szekspirowskich oraz dwa ostatnie arcydzieła sceniczne - "Dziady" i "Wyzwolenie". Spektakle telewizyjne Swinarskiego są jednak ważnym świadectwem ówczesnych zainteresowań literackich i teatralnych reżysera uznanego za największą indywidualność powojennego teatru. Ale gdy w 1965 r. Klub Krytyki Teatralnej SDP przyznawał Konradowi Swinarskie-mu Nagrodę im. Boya za spektakl "Nie-Boskiej" w Starym Teatrze oraz za reżyserię "Przygód pana Trapsa" Durrenmatt