Urodziłem się wolnym i mam nadzieję umrzeć nim, nie zna­łem i nie znam człowieka jeno republikanina... Niewol­nik nie jest człowiekiem. (J. Sułkowski - mowa wygłoszo­na na posiedzeniu klubu jakobi­nów w Konstantynopolu) Wrocławski Teatr Polski przed­stawił "Sułkowskiego" Stefana Że­romskiego w reżyserii Wandy Las­kowskiej i scenografii Zofii Pietru­sińskiej. Dzieje adiutanta Napole­ona, owego "rycerza wolności". Oglądając ten dramat odnosi się wrażenie, że Sułkowski to postać legendarna, uosabiająca większość cnót jakobina polskiego. Znamienna jest scena, w której Sułkowski wy­jawia swe credo patriotyczne. Przy obozowym ognisku polskie wiarusy rozpamiętują stare, już przeżyte, jednak wciąż dla nich bolesne i świeże sprawy polskie: zdradzali ich panowie, którzy sprzedali także wol­ność ojczyzny; komu więc teraz mają zaufać? W sercach tych żołnierzy legionistów jest nieufność do władnych oficerów, z "panów" pocho­dzącyc