Cóż jeszcze powiedzieć można nowego o Stefanie Żeromskim? To, że stanowi on całą epokę w naszej literaturze, że na jego książkach wychowały się pokolenia Polaków, że nikt jak on nie umiał budzić tak gorących wzruszeń w sercach czytelników, nikt poza nim nie miał takiej władzy wstrząsania sumieniami i uczuciami ludzi... Żeromski budził miłość i nienawiść, nigdy obojętność. Ból i najgłębsze, najżarliwsze współczucie dla wydziedziczonych mas, niezwykła wprost wrażliwość na krzywdę społeczną połączyły się u tego pisarza z żywiołowym talentem i olbrzymią pracą umysłu i serca. Widać to wyraźnie w "Sułkowskim", dramacie napisanym w roku 1910, a zawierającym krytykę napoleońskiego mitu. Bonaparte w konfrontacji z genialnym i szlachetnym rewolucjonistą Sułkowskim traci swą wielkość, stacza się do roli zdrajcy młodzieńczych ideałów, tłumiciela wolności. Również sprawa chłopskiej i żołnierskiej krzywdy widoczna jest