Po pół wiecznej nieobecności na scenie Teatru Polskiego w Poznaniu pojawiły się znowu "Dziady" Adama Mickiewicza i od roku, świę­cą tam swój tryumf. Po ten wielki narodowy dra­mat sięgano przeważnie w istotnych momentach oj­czystych dziejów, czyniąc z niego oręże walki i naj­większe moralne wartości. Wystawienie całości "Dziadów" ze względu na ogrom materiału, nie jest przez teatry praktykowane. Dokonywanie wyboru jest nieodzowne ze względu na czas trwania przed­stawienia. Wiąże się to z wielką różnorodnością in­terpretacji i wymowy określonych inscenizacji. Grzegorz {#os#2571}Mrówczyński{/#}, reżyser poznańskiego przedstawienia stara się pozostać jak najbardziej wierny autorowi; niczego nie łagodząc, niczego nie uwypuklając, ani wątku politycznego, ani wątku mesjanistycznego, ani wątku ludowego, który to przewija się przez przedstawienie od początku do końca, zgodnie z ideą romantyzmu, z rodowodem ca­łego utworu. Aby umo�