Niniejszy przegląd to zawsze był składany przez cały sezon zbiór uwag/notatek o zdarzeniach w świecie aktorskim. O nowych nadziejach, o pięknie toczących się karierach, o odkrywaniu w poszczególnych artystach całkiem nieoczekiwanych możliwości, o wyzwalaniu się czeladników na mistrzów, czasem też o niepokojących meandrach karier - pisze Jacek Sieradzki o 20 edycji spisu.
Andrzej Łapicki budował panteon. Działo się to równe dziesięć lat temu, podczas pierwszej i, jak się miało okazać, jedynej edycji Festiwalu Klasyki Europejskiej w Rzeszowie. Powinniśmy gadać o oglądanych przedstawieniach, a on tymczasem i nam, członkom jury, któremu przewodniczył, i publiczności podczas spotkań za każdym razem mówił o zadaniu, które sam sobie wyznaczył. Chciał mianowicie tworzyć listę dziesięciu najwybitniejszych aktorów polskiego teatru. Dziesięciu w całej historii! Kryteria były ostre jak brzytwa. Obejmowały przede wszystkim wynalazczość zawodową, ale też i skuteczność w osiągnięciu oczekiwanego wyrazu, i wyczucie widowni, z którą poszukiwało się kontaktu. I klasę obieranych środków. Łapicki najrozmaitsze aspekty waloryzujące aktorstwo obracał bez końca w swoim chłodno-racjonalno-ironicznym stylu. O nazwiskach nie chciał mówić. Jedno podkreślał, nie bez kąśliwej satysfakcji: spośród współczesnych na mie