Andrzej Seweryn [mistrzostwo]

Jak on to robi, że twarz jego Gombrowicza w "Deprawatorze" robi się jakaś nieprzyzwoicie, pornograficznie naga? W tym uśmiechu niby serdecznym, a nieszczerym, w tej drwinie ze wszystkiego, na pograniczu grubiaństwa, a przecież opromienionej bezwstydną, niepohamowaną miłością - do siebie samego, rzecz jasna. W przenikliwości taksującego spojrzenia skrywającego myśli i genialne, i pupowato dziecinne, i dorośle wredne. Widać, jaką przyjemność dało im - aktorowi i Maciejowi Wojtyszce, który rzecz napisał i wyreżyserował w warszawskim Polskim - konstruowanie tego wirtuozerskiego portretu górującego nad otoczeniem narcyza, nie dopuszczającego przy tym do swego arsenału min tej, która już zaraz zrobi się maską pośmiertną. Wyczynowe aktorstwo, jak u niego zawsze. Choć w "Borysie Godunowie" reżyserowanym przez wyczekanego Petera Steina schował twarz za obfitą charakteryzacją i za śmiertelnie przeterminowaną konwencją, na którą chyba nie miał wpływu