Danuta Stenka [mistrzostwo]

Gdy Eimuntas Nekrošius wymyślił rozpoczęcie "Ślubu" sceną slapstickową - niemą przekomarzanką dwojga aktorów, którą trzeba by grać w stylistyce przedwiecznych burlesek z Mabel Normand i Charlie Chaplinem - Jerzy Radziwiłowicz miał ewidentny opór przed wejściem w zadanie. Ona nie. Stroiła miny, wyginała sylwetkę, ekwilibrystycznie balansowała na dwóch cienkich słoikach, jak na koturnach. Łatwo nurkowała w żywioł błazeński, co zresztą najlepiej tłumaczyło przedziwny koncept grania jednocześnie Matki i Mani. No bo skoro wszystko tu jest tylko rolą w międzyludzkiej, choć nie takiej dokładnie jak u Gombrowicza, grze? Wspaniała jest u niej ta rozpiętość, otwartość, brak nawet cienia postawy "mnie tak chyba nie wypada"; z tej lekkości wobec samej siebie rodzi się też udana w komicznej egzaltacji Szambelanowa w telewizyjnym "Panu Jowialskim". A czy Narodowy tę jej gotowość do wszystkiego umiał wystarczająco wyzyskać?