Krzysztof Dracz [mistrzostwo]

Że aktorzy potrafią tyć i chudnąć na zawołanie, to wiadomo - do filmu. Ale w teatrze? Nie dietą operując, tylko siłą sugestii? Proszę spojrzeć na zdjęcia. Na tego dość zażywnego jegomościa, króla życia, brutalnego i mądrego żydowskiego gangstera Kaplicę w tyle razy już wspomnianym "Królu" z warszawskiego Polskiego - i na cieniutkiego, zwiewnego jak zefirek Gonzala, prowokującego nadętych polskością emigranckich sarmatów w Gombrowiczowskim "Trans-Atlantyku" z warszawskiego Ateneum (reż. Artur Tyszkiewicz). Strażnicy poprawności LGBT fuknęli na tę rolę, że to stereotyp geja. Ale przecież nie chodziło o studium realnej postaci, tylko właśnie o grę ze stereotypem. I o precyzyjną formę sceniczną, którą ma w małym palcu i której powinien uczyć (mam nadzieję, że wciąż uczy) młodych adeptów zawodu.