W dwa i pół roku po premierze {#re#8160}"Płatono­wa"{/#} Antoniego Czechowa we wrocławskim Teatrze Polskim, Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#} przedstawił na scenie kameralnej tego teatru spektakl opar­ty na usuniętym w poprzedniej insceniza­cji trzecim akcie dramatu. Pomysł reżysera wydawał się ryzykowny. Z jednej strony, wracając do "wyciętych" fragmentów "Pła­tonowa", Jarocki sam niejako weryfikował swoje poprzednie zabiegi adaptacyjne, z drugiej konstruowanie spektaklu z nie wy­korzystanych marginaliów wydawało się skazane na drugorzędność oraz zarzut po­wielania własnych dokonań. Wątpliwości te rozwiała premiera. "Płatonow-akt po­minięty" jest w pełnym tego słowa znacze­niu samodzielnym spektaklem. Zwartym, świetnie skomponowanym i dobrze gra­nym, a przy tym modyfikującym pierwsze odczytanie dramatu przez Jarockiego i dzię­ki temu komplementarnym wobec pierw­szego "Płatonowa". Kusząca wydaje się w tej sytuacji sugestia, by dyrektor Jacek {#o