Wydaje mi się, że wybór pierwszej wojennej sztuki radzieckiej, wystawionej w Warszawie, został dokonany niezbyt fortunnie. Sztuka Maliugina, aczkolwiek nie brak w niej przebłysków talentu dramatycznego, aczkolwiek zawiera jeden akt doskonale napisany (akt II - o czym dalej) - razi jednak naiwną nieporadnością. I czymś jeszcze gorszym - paradoks jest tylko pozorny - bo szablonem. Cel, jaki postawił sobie autor, był niewątpliwie ambitny i trudny: uchwycić i oddać prawdziwie oblicze młodzieży radzieckiej, tak jak je kształtował gorący oddech wojny. Akcja każdego z 3-ch aktów odbywa się w tym samym mieszkaniu leningradzkim, tego samego symbolicznie dnia: 21-go czerwca. Tylko, że w akcie I-szym jest to 21.6.1941 r., w akcie II-gim - 21.6.1942 r., w akcie III-im zaś - 21.6.1945 r., a zatem nazajutrz niemal po wojnie. Tak więc grupa maturzystów leningradzkich zbiera się 21 czerwca 1941 r. - w przeddzień wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej - w domu swojej nauc