Spektakl Starego Teatru który miał być słowem o cudzie, a stał się "Snem o Bezgrzesznej", opiera się na własnym scenariuszu i scenopisie. Pier­wszy jest collagem fragmentów lite­rackich i dokumentów, drugi - pla­nem sytuacyjnym, powiązaniem tek­stów z działaniami teatralnymi w przestrzeni. Pierwszy nie istnieje bez drugiego, co wynika jasno już z począt­kowych scen przedstawienia, które roz­grywają się w foyer na parterze przy szatni. Na podeście-estradzie defilują wtedy kolejno piechurzy austriacki, ro­syjski i pruski, Jerzy {#os#1098}Stuhr{/#}, jako kon­feransjer, przewodnik, prezenter opi­suje ich regulaminowe umundurowa­nie, w głębi pojawia się grupa prowa­dzona przez Jerzego {#os#870}Trelę{/#} i Edwarda {#os#858}Lubaszenkę{/#} z pieśnią do słów Mic­kiewiczowskiej "Litanii pielgrzymskiej". Ważny jest cały układ, również ustawienie widzów, którzy mając przed sobą defilujących żołnierzy, za sobą trzech cesarzy w zawieszonych doś�