Romantyczne arcydzieło Zygmunta Krasińskiego "Nie-Boska komedia" zaprezentowane w r. 1938 w Łódzkim Teatrze Miejskim przy ul. Cegielnianej (dziś ul. Jaracza) przez Leonaa Schillera uznano za poważny ewenement teatralny. Szeroko też dyskutowano o inscenizacyjnych walorach spektaklu i o tendencjach reżysera, który szczególnie dynamicznie i efektownie rozbudował drugą - rewolucyjną - połowę sztuki. Dziś, po wielu latach, w tym samym gmachu teatralnym - w Teatrze im. Jaracza - znów oglądamy "Nie-Boską komedię". Nie ma jednak potrzeby porównywać inscenizacyjnego kształtu schillerowskiego i przedstawienia obecnego. Warto jednak może nadmienić, że oba one odbywały i odbywają się w zgoła inne atmosferze przy odmiennej recepcji widowni. "Nie-Boska komedia" jest, mówiąc ogólnie, m.in. a raczej - przede wszystkim - historią starcia dwu klas: feudałów i ludu. Przedstawienie schillerowskie oglądaliśmy wówczas, kiedy trwała jeszcze, przybierając różne