Jeszcze niecałe dziesięć lat temu Grochowiak należał do "młodych gniewnych", do pokolenia, które przyjęto nazywać pokoleniem "Współczesności". Starzy oburzali się na tych utalentowanych i bezczelnych młodych. Zarzucali im brak ogłady literackiej i towarzys­kiej, brutalność i gburowatość formy i treści. Przede wszystkim zaś - zamiłowanie do brzydoty, do ba­brania się w brudach, chorobach, śmieciach i wszelakich obrzydli­wościach, gdzie, nie pierwsze prze­cież, to pokolenie pisarzy - szuka­ło materii dla swojej sztuki. W do­datku przekorni młodzieńcy, a na ich czele - Grochowiak, zabrali się ochoczo do tematu, który wydawał się im całkowicie obcy - do sta­rości. Nie obchodziła ich boleść ist­nienia, śmierć, tematy typowe dla każdego wchodzącego w życie i prze­żywającego trudności przystosowa­nia, dla każdego, kto szuka sobie miejsca w świecie. Młodzi barba­rzyńcy byli konkretni i byli mocno związani z realną, biologiczną str