W kręgu Różewiczowskich fascynacji Hel­muta Kajzara bez mała od dziesięciu lat znajdu­je się "Stara kobieta". W punkcie wyjścia teorety­cznych rozważań nad dramatem, które odnaj­dujemy w eseistyce Kajzara, czytamy: "Dwu­znaczność daje szansę zbudowania konstrukcji otwartej, umożliwiając odbiorcy współudział w akcie tworzenia. Autor daje bowiem czytelni­kowi strukturę do wypełnienia jego własnymi doświadczeniami. Stąd sztuki Różewicza są materiałem teatralnym znakomitym i równo­cześnie niebezpiecznym. Naruszenie struktury niweczy ich organizm i sens". Ostatecznie otrzymaliśmy gotowy spektakl. "Stara kobieta wysiaduje" doczekała się realizacji w Teatrze Narodowym w Warszawie. Mamy więc i punkt odniesienia. Nie ulega wątpliwości, że Kajzar "wypełnił" schemat Różewiczowskiego dramatu własnymi pomysłami. Wprawdzie pozostał wierny słowu, ale poszerzył strefę obrazowania. Co zostało z pierwotnego organizmu? Sztuka Różewicza traktuje o