Izabella Cywińska, w swojej ka­rierze reżyserskiej, ma kilka insceni­zacji ostro penetrujących sferę, naj­bardziej aktualnych w danym momen­cie, zjawisk społeczno-politycznych. Do reprezentatywnych dla tego trendu jej działalności zaliczyłbym przedstawie­nia: "Turonia" Żeromskiego, "Wier­nych blizn"' Grzymkowskiego, "Łaźni" Majakowskiego, "Oskarżonego czerw­ca" i "Wroga ludu" Ibsena. W "Turo­niu" - wbrew oficjalnej propagandzie o moralno-politycznej jedności narodu - Cywińska starała się zwrócić uwa­gę na korzenie rzeczywistych, głębo­kich podziałów w społeczeństwie pol­skim lat pięćdziesiątych. W "Wiernych bliznach" pokazywała zakłamanie ko­munisty. W "Łaźni" usiłowała - zacy­tujmy tu własne jej słowa - "przy­wrócić rzeczywisty sens - zdewaluowanemu przez gierkowszczyznę - słowu socjalizm". W "Oskarżonym czerw­cu", wypowiadając się o wydarzeniach poznańskich z 1956 roku, wypowiadała się również na temat politycznych me­ch