Radziecka dramaturgia, związana tematycznie z Wielką Rewolucją Październikową, wkroczyła na polską scenę po raz pierwszy w latach powojennych. Przyzwyczailiśmy się do jej obecności w polskim teatrze, nauczyliśmy się cenić jej żarliwość i agitacyjność. Problematyka rewolucji, tak częsta w dramaturgii radzieckiej okresu międzywojennego, i dzisiaj bywa przez nią podejmowana, ale już nieco inaczej. Bolszewicy Michaiła Szatrowa mogą tu być klasycznym przykładem zmiany w ujmowaniu tematu. W sztuce Szatrowa zmienia się przede wszystkim optyka widzenia spraw rewolucji. Doraźną agitacyjność, fascynację klimatem i egzotyką rewolucyjnego żywiołu, zastępuje W niej skupienie obserwacji na konkrecie wydarzeń. Bolszewicy są sztuką opartą na dokumentach; jednocześnie ich dokumentalizm jest szczególny. Powiedziałbym, że chodzi w nim tyle - jeśli nie więcej - o zgromadzenie określonych faktów, ile o wnioski z nich wypływające. Szatrow ukazuje w Bolszew