Jerzy Krasowski wydobył z zapomnienia najwybitniejszą sztukę 1933 r. - "Sprawę Dantona") Stanisławy Przybyszewskiej, dzięki której, jak twierdził Karol Irzykowski, włączyliśmy się do najbardziej fascynujących kompleksów międzynarodowej dramaturgii (po Judaszu, Kaliguli, Don Kichocie). Z ogromnego utworu autorki Jerzy Krasowski wykroił spektakl z tak dużym wyczuciem treści, że można mówić o niebywałej pokorze teatru wobec intelektu (i w tym upatrujmy radość i zwycięstwo teatru). W sztuce, która według Przybyszewskiej "nie ma najsłabszego tonu tendencji, traktuje politykę pozapolitycznie", uwagę absorbują właśnie problemy polityczne. Bo cóż to za "pozapolityczność" skoro rozważa stosunki między masami i rządzącymi, jeśli podstawową refleksją jej utworu jest szlachetna obawa, że postulat wolności "może posłużyć każdej pomyłce, każdemu tendencyjnemu kłamstwu za drut przewodni; każda ujemna genialność, zdo