"Spowiedź chuligana. Jesienin" wg wierszy Siergieja Jesienina w reż. Krzysztofa Jasińskiego, koprodukcja Teatr Polonia w Warszawie i Teatru STU w Krakowie. Pisze Tomasz Misiewicz w Echu Dnia.

Na stole stoi nieodłączna butelka, pod nim jest i druga, zapasowa, na wszelki wypadek. Świecznik rozjaśnia mrok, a wiekowy już Jesienin krążąc wokół rekwizytów wspomina swoje życie. Obfitowało ono w wiele wątków. Artysta żył i tworzył na przełomie epok kluczowych dla dziejów świata i Kraju Rad. Debiutował w czasach carskiego ukazu, żył i umarł już w epoce, o jakiej on oraz wielu mu podobnych marzyło, by ostatecznie się nią rozczarować. Cynizm to chyba główny rys charakterologiczny obecnego Jesienina, tego zastanego w chwili utraty złudzeń. Owszem, recytuje on jeszcze swoje wiersze, ale bez entuzjazmu, raczej po to, by je sobie przypomnieć. One same niewiele zmieniły w losach odbiorców. Czy wpłynęły na cokolwiek w życiu poety? Zapewne zaznał on sławy. Przede wszystkim jednak boleśnie zetknął się z machiną władzy bezlitośnie gruchoczącej kości niegdysiejszych towarzyszy jej podróży. Jesienin nie antyszambrował pod gabinetami radzi