W księdze pamiątkowej wydanej w 100-lecie urodzin Mickiewicza ogłosił Tadeusz Pini obszerne studium o Stefanie Gar­czyńskim, zaczynające się od stwierdzenia, które i dziś, po siedemdziesięciu pięciu latach, możemy bez żadnych zmian powtórzyć. Oto, że niewielu jest w naszej literaturze poetów, o których zdania byłyby tak różne, tak wprost przeciwstawne sobie, jak o autorze "Wacława dzie­jów". Rzeczywiście, w o­kresie zaledwie jednego półwiecza sława Garczyń­skiego przebyła zawrotną drogę ze szczytów w prze­paść - od uwielbienia i zachwytów aż po zupełne zlekceważenie, później zniknęła w przytłaczają­cym cieniu wielkich ro­mantyków. A przecież to właśnie Mickiewicz wpro­wadził go na szczyty, Sło­wacki zaś parę miesięcy po śmierci poety, w stycz­niu 1834 roku, pisał do matki: "Ukazał się był na chwilę nowy talent poety­czny, Garczyński. Wydał dwa tomiki poezji, w któ­rych było wiele pięknych rzeczy, a więcej jesz