Burzliwe życie i ciekawa osobowość angielskiej królowej Elżbiety I stanowią nie tylko wdzięczną pożywkę dla historyków imperium brytyjskiego, ale także temat często powracający we współczesnej sztuce. Filmy: "Elizabeth" Kapura i "Zakochany Szekspir" Madena, oraz dramat Esther Vilar "Królowa i Szekspir" stanowią najlepsze przykłady tego trendu. Już sam tytuł interesującej, świetnie napisanej sztuki Vilar odsyła do powieści Marka Twaina "Królewicz i żebrak". Podobieństwo tytułów nie jest bynajmniej przypadkowe. Obie pary bohaterów pozostają ze sobą w złożonej relacji, będącej mieszaniną poddaństwa i podobieństwa. W każdej z dwóch sytuacji to władca aranżuje i rozpoczyna grę para­teatralną, stanowiącą fabułę dzieła. W powieści jest nią przebieranka i odgrywanie cudzej roli, a w dramacie "spektakl o umieraniu", kończący się rzeczywistą śmiercią władczyni. W "Królewiczu i żebraku" zmiana stroju pozwala księciu doświadczyć ni