Stylizowany prospekt renesansowej sceny zajmuje śro­dek przestrzeni. Jego fragmenty, niczym części wielkiego namio­tu, będą się w razie potrzeby unosić w górę, odsłaniając wnę­trze teatrzyku Arlekina. Jakieś postaci mijają się na pierwszym planie. Przekupki, przechodnie, "podkasane" panienki. Barwny jarmarczny tłumek. Wybiega Śpiewaczka (Teresa Iżewska) we współczesnym, estradowo-szykownym stroju. Z głośnika dixielandowy rytm. I, również z głoś­nika, głos Śpiewaczki - aktorka na scenie tylko markuje piosen­kę. Kilkakrotnie będzie w ten sposób przerywała akcję, by w dopisanych songach "aktualizo­wać" wątki starej ramotki, by jej nadać sens współczesny. Bardzo to symptomatyczny ele­ment widowiska. Sygnalizuje zabiegi, które warunkują całość inscenizacji i które zarazem po­wodują, że patrzy się na nią z mieszanymi uczuciami. Sztukę bez wątpienia należy policzyć między prawdziwe cymelia re­pertuarowe. Komedia dell`arte nigdy ni