Niewielu jest nawet uznanych reżyserów, o których można by powiedzieć, że tworzą własny rodzaj teatru, choć są kry­tycy dość szczodrze szermujący takim tytułem. Ale wobec przedstawień Krystyny Skuszanki, i tych aprobowanych, i tych przyjmowanych wstrzemięźliwie, nie brzmi on jak recenzencki komplement. Realizowane przez Skuszankę spektakle charakteryzuje bowiem konsekwencja inscenizatorska.

Uwrażliwienie na rozmaity kształt metafory i bardzo określony dobór repertuaru. A więc przede wszyst­kim teksty poruszające się w kręgu zasadniczych kwestii moralnych. Złożonej symbolice, niekiedy pew­nemu estetyzmowi towarzyszy ogromny rygor środków ekspresji. Istotnym śladem, jeszcze w okresie nowohuckim, okazał się romantyzm. Traktowany ani filologicznie, ani doraźnie, natomiast uznany za wa­żny rodowód szeregu postaw społe­cznych. Stąd perspektywa współ­czesna. Aktualność, nie aktualizacja. Interesująco wyglądają powroty. Zwłaszcza, gdy nowa premiera przypadała na szczególny czas. Na przykład Lila Weneda z lat osiem­dziesiątych, a pierwsza wersja. Od­mienna hierarchia poezji i historiozofii. Znacznie wyrazistszy ton przejmującej goryczy. Ostatnio Krystyna Skuszanka za­proponowała kolejną inscenizację Dziadów. Po nowohuckiej (1962) i warszawskiej (1964) - oba autor­stwa K. Skuszanki i J. Krasowskiego - powstało przedstawienie cał­ko