PRZEZ DŁUGOŚĆ SALI ciągnie się pomost żywcem przypominający bulwar z Sankt Petersburga. Kołyszą się stylowe latarnie dające mdłe światło. Szarość promenady przypomina cmentarną aleję albo drogę donikąd. Po bokach ustawione są drewniane ławki, na których posiadają nieliczni przechodnie. Pomost prowadzi w głąb pustawej sceny, przesłoniętej ciemnymi ścianami z przerwą w środku, może na szerokość człowieka. Sączy się przez nią równie mdlę światło. Co jakiś czas ściany rozsuwają się i ukazują się w poszczególnych scenach osoby dramatu. Posępne, groteskowe lub świetliste, jak to zwykle u Dostojewskiego. W takiej scenografii i atmosferze toczy się akcja "Idioty" w Teatrze Słowackiego w Krakowie. Adaptacja dokonana przez Barbarę Sass opiera się na zestawieniu scen budujących akcję, raz realistycznych, innym razem umownych. Przesiąkniętych oszczędną narracją księcia Myszkina, innym razem gwałtownych, na granicy burdy, jak wtargni