Motyw dwoistości uczuć, miło­ści jaką można darzyć równo­cześnie dwie osoby, współist­nienia w człowieku sprzecznych pragnień i myśli - powraca wie­lokrotnie w "Sonacie Peters­burskiej", zrealizowanej na podstawie "Idioty" Dostojewskiego. Cierpienia, których na­wzajem przysparzają sobie bo­haterowie Dostojewskiego, w przedziwny sposób zbliżają ich do siebie. Nienawiść, jaką do siebie żywią, równoważy osobliwa miłość. Ostatnie akor­dy "Sonaty..." są kwintesencją tej tajemniczej bliskości. Dwaj rywale czuwają przy ciele za­mordowanej Nastazji. Milczą, płaczą, uspokajają się nawza­jem. Naznaczonych cierpieniem bo­haterów Dostojewskiego, twór­ca spektaklu umieścił jakby w zamkniętych ramach. Nie po­trafią ani nie mogą się z nich wydostać - żyją po to, aby speł­niło się przeznaczenie.