28 września 1941 roku Zgromadzenie Rabinów w getcie warszawskim postanowiło co następuje: "Ponieważ epidemia grasująca w naszym mieście szerzy się bardzo z dnia na dzień, proponujemy jako religijny obrzęd zaradczy urządzić ślub kawalera i panny, ludzi biednych, na cmentarzu zaraz po nadchodzącym Dniu Pojednania na koszt Gminy. Obrzęd ten jest wybadany i wypróbowany i na pewno z pomocą bożą poskutkuje i powstrzyma epidemię". Adam Czerniaków, prezes Gminy Żydowskiej w Warszawie, która miała sfinansować całe przedsięwzięcie, otrzymał uchwałę Zgromadzenia w końcu października. Odnotował ją w swoim "Dzienniku" bez słowa komentarza, traktując - on, absolwent politechnik w Warszawie i Dreźnie, sceptyk i ateista - zapewne jako jeszcze jedno z kuriozów, od których roiło się życie kilkusettysięcznej społeczności żydowskiej, ściśniętej pomiędzy murami getta i poddanej nasilającemu się z każdym dniem terrorowi. W istocie, dziwaczne wrażenie