Na tle obecnej fali odnowy życia kultural­nego w Związku Radzieckim i płynących stąd naszych oczekiwań na odkrycia literackie i repertuarowe poznańskie przedstawienie "Słonia" Aleksandra Kopkowa miało jakby charakter propozycji zastępczej. Fenomen pisarstwa utalentowanego samouka odkryły przed jedenastu laty nasze teatry (prapremie­ra polska "Słonia" odbyła się w Teatrze Dra­matycznym w Warszawie, w roku 1974) dzię­ki znakomitemu przekładowi Klemensa Biał­ka. A więc nie powiało "nowości kwiatem", choć w innym sensie było to bardzo ważne wydarzenie artystyczne, właśnie z uwagi na nową falę zainteresowań sztuką i teatrem ra­dzieckim. Niezaprzeczalną siłę poetycką za­chowała ta sceniczna klechda, a jeszcze bar­dziej urodziwe są jej sensy satyryczno-komediowe. Doskonale czują się w tej materii literackiej, czego dowiedli nieraz aktorzy po­znańskiego Teatru Nowego, Janusz Michało­wski, Wiesław Komasa, Krystyna Feldman i inni. Telewidzowie pa