Z góry się kajam za to niestosowne może porównanie, ale przychodząc do Teatru Polskiego na pierwszą w tych szacownych murach premierę sławnej z nowohuckiego teatru Krystyny Skuszanki, czułem się trochę jak na meczu. Emocja była sportowa. Po pierwszym akcie prowadził Teatr Polski z całą przewagą swojej długoletniej tradycji. Losy przedstawienia "Snu srebrnego Salomei" zdawały się już przesądzone. Jeśli Skuszanka nie dała rady, 10 któż w takim razie zdoia przewietrzyć tę atmosferę, w której z bezbłędnym fatalizmem więały już nieraz najpiękniejsze kwiaty pomysłów i rozmaitych usiłowań? Nieraz już przecie nie brakowało Teatrowi Polskiemu atutów. Nie wychodziło. Próbowano walczyć, krytykować. Nie pomagało. Próbowano się przyzwyczaić. Nie udawało się. Teraz zaświtały nowe nadzieje. Pierwszy akt "Snu srebrnego" rzucił je w gruzy.

Aktorzy grali bardzo marnie. Akcja dłużyła się ponad miarę. Tekst z trudem dochodził do uszu widzów. Stanisław Jasiukiewicz jako Semenko wykonywał na scenie cos w rodzaju partii baletowej... Aktorom brakło naturalności, prawdy, grali jakby cudze role. I chyba gdzieś dopiero połowa aktu drugiego, a zwłaszcza cały akt trzeci (w układzie tekstu dokonanym przez Skuszankę) zmieniły sytuację całkowicie. Świetne rozwiązania inscenizacyjne odmieniły aktorów. Wartkie tempo podniosło ducha widzów i sceny. Skuszanka zwyciężyła, ale przecie jest to zwycięstwo, w którym nie ma pokonanego: Teatr Polski i teatr polski wygrały w tym samym stosunku. "Sen srebrny Salomei" to sztuka z lektur gimnazjalnych. Imieninowy prezent Juliusza Słowackiego dla matki, tyle razy komentowany i opisywany przez profesorów, trafiał na warsztat teatralny od krakowskiej premiery w roku 1900 do schillerowskiej w 1932. Ale dopiero Krystyną Skuszanka w Nowej Hucie w 1959 roku znalazła w