W sytuacji, gdy poniedziałkowy Teatr Telewizji (rozpoczynający niegdyś działanie przy dużych ambicjach) stał się teatrem popularnej, acz nie zawsze wybrednej rozrywki, a Teatr Popularny padł ofiarą nieprzemyślanej polityki repertuarowej - powołanie do życia "Studia 63" było krokiem rozsądnym, wynikającym wręcz z konieczności. Bo właśnie na teatrze telewizyjnym spoczywa w znacznej mierze obowiązek dopracowywania formuł artystycznych najmłodszej muzy, która wprawdzie korzysta z doświadczeń starszych sióstr, lecz nie może ich bezkrytycznie naśladować. Tak więc "Studio 63" wyruszyło na podbój specyfiki telewizyjnej, co w przekładzie na język potoczny oznacza poszukiwanie dla teatru szklanego ekranu kształtu artystycznego właściwemu tylko telewizji, czyli takiego, jakim nie można się posłużyć ani w teatrze scenicznym, ani w filmie. I. ŁAŃCUCH ALBO ZNIECZULICA Na stole dwie obrączki połączone łańcuchem. Za stołem dwoje ludzi związanych