W warszawskim przedstawieniu powieść współczesnego argen­tyńskiego pisarza, Manuela Puiga, posłużyła tylko jako pretekst do ukazania losów ludzi, których życiem kieruje "narkotyczna siła tanga". Z wielowątkowej powieści wybrany tu został jeden wątek, a mianowicie niezwykle burzliwe perypetie miłosne Juana Carlosa, prowincjonalnego "Don Juana". W retrospekcji ukazane dzieje jego życia, i ta burza namiętności, uczuć, żalów i zazdrości, jaka się wokół niego kłębi - ogladamy poprzez pryzmat tekstów tang. Ów powolny, nastrojowy płynny rytm tanga, w którym następuje zestrojenie melodii, gestu oraz tekstu sprawia, że tango staje się czymś więcej, nie tylko tańcem. To niemal mały, kameralny teatr, w któ­rym aktorzy grają przedstawie­nie, emocjonalnie wcielając się w postaci bohaterów opiewanych wydarzeń. A niezwykłe, wstrząsające, dramatyczne losy tych bohaterów wyzwalają u odbiorcy najbardziej ukryte i intymne pokłady uczuciowości. T