ANDROKLES I LEW jest jedną z najdziwniejszych sztuk Shawa. Jest też zarazem jak naj­bardziej wśród nich typowa. Stano­wi skrajny przykład shawowskiej maniery literackiej, ilustrację jego bezkompromisowej apodyktyczności. Postawy radykalnego irlandzkiego kaznodziei, a jednocześnie złośliw­ca. Wiecznie młodego i zaangażo­wanego - do ostatnich dni stulet­niego życia - ideologa, a jedno­cześnie, od pierwszych niemal sztuk, skostniałego w swoich poglądach na teatr staruszka, usiłującego narzu­cić bezwzględnie swoją wolę wszel­kim inscenizatorom. Wszystkie niemal dramaty Shawa zawierają niezliczone przed­mowy i komentarze. Ich tekst ob­stawiony jest ogromnymi didaska­liami, wyjaśnieniami odautorskimi, w których zawarte są szczegółowe przepisy gry i interpretacji poszcze­gólnych scen. W "Androklesie i lwie" cechy te zostały rozdęte do roz­miarów jakiejś niesamowitej elephantiasis. Pisząc w roku 1913 swój dramat oparty na prześladowaniach pierw