Bardzo elitarne (dla trzydziestu wi­dzów) widowisko-wędrówka przez piek­ło zrodzone w wyobraźni Artura Rim­bauda, a ucieleśnione na całej powierz­chni Sali Prób przez Adama Srokę. Teatr perypatetyczny czyli chodzony; ten nadużywany chwyt ma tu swój sens i urok. Rimbaudowskie piekło jest tro­chę graciarnią, trochę surrealnym weso­łym miasteczkiem, a trochę estradą pantomimiczno-symbolicznych etiud. Dos­konale spaja je w nastrojową całość deli­katna, powściągliwa narracja Mariusza Bonaszewskiego i przepiękna muzyka Jana Kantego Pawluśkiewicza. Urok, subtelność przedstawienia dostrzega się zwłaszcza w momencie wyjścia z czarnej przestrzeni poetyckiego piekła prosto pod łomot perkusji "Metra" dobiegający z dużej sali. To świadoma pointa?