Wystawieni w teatrze Dramatycz­nym "Letnicy" Gorkiego, to sztuka widzowi polskiemu nie­mal nieznana. Utwór ten, ukazujący nie najlepszą cześć inteligencji ro­syjskiej,jest sumą obrazów i frag­mentów, nie związanych tym, co na­zywamy akcją. Ale te obrazy i frag­menty oparte na świetnym, żywym, bardzo scenicznym dialogu, ukazują jakby w promieniach Rentgera każ­dą z licznych postaci. Żadna z nich nie jest płaska, jednowymiarowa, każda ma swoje smutki i radości, swoje wzloty i upadki. Nad całym tym towarzystwem, spędzającym la­to gdzieś pod miastem, wiszą bez­nadziejne chmury nudy i zniechę­cenia. Każda próba wyrwania się z kręgu jednostajności i szarzyzny, wyjścia poza sprawy złączone z do­brobytem materialnym, kończy się katastrofą. Mimo braku akcji, talent Gorkiego sprawia, że następujące po sobie dialogi wywołują zaintereso­wanie. Dobrze się stało, że teatr Drama­tyczny sięgnął po tę wartościową sztukę, tym bardziej, że