Kto chce za dużo wytłu­maczyć, ten nie tłuma­czy niczego. Jeżeli do te­go zdania dodamy jeszcze eksperyment formalny bę­dziemy mieć pojęcie o przed­stawieniu, opartym na tekś­cie sztuki młodego autora Je­rzego Krzysztonia, granej na scenie Teatru Kameralnego pt. "Bogowie deszczu". W zasadzie jest to sztuka mówiąca o sprawach młodzieży. Po "Wracamy późno do domu" Karpowicza i "Bolerze" Bierżewicza jest to trzecia sztuka o tej samej tematyce. I co ciekawsze, wszystkie te sztu­ki zostały napisane przez pol­skich autorów i wystawione w tym samym sezonie teatral­nym przez krakowskie tea­try. To coś oznacza, to świad­czy o niewątpliwym zaintere­sowaniu, o jakiejś potrzebie, a nawet konieczności mówie­nia o tych sprawach. Zaryzy­kowałoby się nawet niemod­ny termin "zamówienie społeczne". Sam tekst sztuki, w insceni­zacji i reżyserii Jerzego {#os#10275}Gro­towskiego{/#} stał się właściwie pretekstem do pokazania że to teatr i reżyser potra