Najpierw tekst główny... Premiera Senatu szaleńców odbyła się w październiku 1931 w teatrze Ateneum. Dramat pasował bardzo do tego społeczno-awangardowego teatru. Obsada była znakomita, entuzjazm realizatorów gorący, oczekiwania duże, a sukces połowiczny. W recenzjach czytamy o śmiałych zamierzeniach, ważności problematyki, starannej inscenizacji i o szlachetnych intencjach - wiadomo, że nie ma nic gorszego nad takie komplementy. Przy całej kurtuazji wobec autora i wobec teatru Jaracza - przedstawienie określono jako pomyłkę repertuarową. Irzykowski szukał w Senacie zaprzepaszczonych możliwości. Boy usiłował pojąć, o co chodzi temu pisarzowi - lekarzowi - reformatorowi - wychowawcy o biografii i postawie dość podobnych do jego własnej. Słonimski, najmłodszy, rąbał prawdę i miał rację - jedną z tych racji, których czasem lepiej może nie mieć. Dowodził, że sztuka jest niedomyślana, że to jakiś szkic i zarys, że szereg luźnych scen, ni