Drugim spektaklem przywie­zionym z Krakowa na XXIII Warszawskie Spotkania Teatral­ne jest "Sen srebrny Salomei". Sztukę wyreżyserował i tekst opracował Jerzy {#os#1115}Jarocki{/#}. Koncepcja reżysera, tak jak i scenografia Barbary {#os#1566}Hanic­kiej{/#}, polegała na przeniesieniu do współczesnego teatru z całym pietyzmem tekstu Juliusza {#au#126}Słowackiego{/#}. Wiązało się to m.in. z koniecznością dokonania skrótów. Niezależnie od nich, spektakl trwa około czterech godzin i ogląda­my w nim ponad trzydzieści po­staci. Gdy chodzi o tekst, "Sen srebr­ny Salomei" posiada wiele od­niesień do aktualnej sytuacji w świecie, a także w jakiejś mie­rze i do naszej codzienności. Wymowa spektaklu godzi w na­sze zadufanie, w nasz brak refleksji. Przez scenę przewija się trzydziestu artystów. Mimo burzliwej akcji, ich aktorstwo o­statecznie odbiera się jako ca­łość. W pamięci pozostaje szczególnie postać Stempkowskiego (Jerzy {#os#1093}Radziwiłowic