"Sen" Felicji Kruszewskiej wy­stawiono w dwudziestoleciu międzywojennym dwukrotnie. Oba przedstawienia (w Wil­nie i w Poznaniu), poddane ekspresjonistycznej deformacji, re­żyserował Edmund Wierciński. Po­etyka snu - to była wówczas prze­de wszystkim sprawa formy niosącej własne treści. Można więc mówić o współczes­nej karierze tego wiotkiego, trochę dziecinnego utworu, skoro w ciągu ostatnich lat doczekał się również dwóch premier, a każda w innej poetyce. "Sen" nie dyktował teraz wizji artystom, lecz przyjmował nie­jako ich doświadczenia i niepokoje; okazał się sztuką pojemną. Pierwszą premierę dał przed pa­ru laty w Teatrze Wybrzeże Stani­sław {#os#6284}Hebanowski{/#}, namiętny tropi­ciel zacieranych przez czas śladów dawnej dramaturgii. Zainscenizował z wielkim rozmachem piękne, liryczne przedstawienie o niebez­pieczeństwach grożących Polsce w nieszczęśliwym biegu jej historii. (Kruszewska pisała "Sen" jako ostrzeżenie prz