W "Śnie" Felicji Kruszewskiej pada taka kwestia: "- Czy panowie mówili o Pol­sce? - Nie, mówiliśmy o polityce". Program przedstawienia pre­zentuje nam autorkę sztuki, przy­pomnianej po blisko półwieczu (premiera w 1927 r.), nieomal jako rewolucjonistkę, tajemniczą działaczkę podziemia. Jak było naprawdę, jak i dlaczego umarła, dziś już chyba nikt nie rozstrzy­gnie. Także chyba dlatego, że twórczość jej i postać są typo­wym okazem "pisarza dla polonistów". Zapomnianego przez czy­telniczy ogół, wdzięcznego pre­tekstu prac seminaryjnych. Tym­czasem dzieło jej, ukazane przez teatr, jest dziełem kobiety świa­towej, wybornie znającej poetyc­kie mody swoich czasów. Jednak zręczność i niezaprzeczalna literacka kultura Kruszewskiej nie wytrzymały próby czasu. Premie­ra ta, długo oczekiwana, przypo­mina jedną z wiadomości, jaki­mi tak chętnie karmią nas gaze­ty. Oto gdzieś w Londynie, za ileś tam funtów sprzedano na li­cytacji kawałek