Coraz częściej historia staje się natchnie­niem teatru. I to nie tylko przez bohate­rów wplątanych na scenie w bieg przemian. Sam proces dziejowy staje się przedmiotem zainteresowa­nia. Jakby główną osobą dramatu, w jakim postacie znane z życia lub zadomowione w literaturze zmie­niają się z reguły w symbole po­staw. Zostają wyrazicielami poszcze­gólnych zdarzeń lub tendencji histo­rycznych Czasem wypowiadają tyl­ko kwestie zaczerpnięte z dokumen­tów lub podręczników, ponieważ grają siebie - takich, jakimi za­pamiętały ich społeczeństwa i jak utrwaliła ich historia. Rzadko jednak ów relacjonująco-dokumentalny charakter tego ro­dzaju widowisk - znanych zresz­tą nie tylko ze sceny, bo częściej oglądanych w postaci relacji filmo­wych i telewizyjnych - podlega dalszej nobilitacji. Rzadko próbuje łączyć dokument i wymyśloną na własny użytek fabułę z dokumenta­mi innego, wyższego rodzaju, jaki­mi dla wielu wydarzeń i tendencji