Tomasz Łubieński, dramaturg, poeta i eseista ("Bić się czy nie bić", 1978; "Norwid wra­ca do Paryża", 1989) od wielu lat podejmował temat emigracji. Drą­żył go z uporem i ogromną pasją. Zdecydowany przeciwnik tych, którzy "wynoszą się z kraju", ni­gdy nie podważał jednak prawa do emigracja, gdy kataklizm dzie­jowy nakazuje taki wybór. Pro­blem ten starał się jednak zawsze rozpatrywać z wielu stron naraz, odsłaniając z całą bezwzględnością konsekwencje podejmowanych de­cyzji. Wie nazbyt dobrze, jaką pokusą jest emigrowanie i jak ła­two bywa uzasadniany exodus z kraju. Poruszając się swobodnie w sferze literatury, z całą prze­korą wskazywał na złudne mira­że wynikające z takich wyborów i uzmysławiał niebezpieczeństwa, jakie zagrażają każdemu, kto przyjmuje status uchodźcy. Doce­niał siłę emigracyjnej legendy, której - jak to słusznie podkre­ślał - ulegają przede wszystkim humaniści, skłonni powoływać się chociażby n