Już samo zestawienie: Szekspir i teatr kukiełkowy - budziło zainteresowanie, toteż na premierę oczekiwano z niecierpliwością, zastanawiając się nad tym: jak poradzi sobie "Baj" z zespoleniem trzech podstawowych elementów widowiska: marzenia, miłości i fantazji - stanowiących jedną i niepodzielną całość tematyczną komedii. Bo przecież w "Śnie nocy letniej" głównym aktorem jest sam klimat sztuki, a nie w gruncie rzeczy nic nie znacząca fabuła. Jedyną niezaprzeczalną rzeczywistością w komedii - jest interludium. Wplata się ono w "Sen nocy letniej" jako widowisko rękodzielników pełne rubasznego humoru, trzeźwego sądu, uproszczeń zjawisk życia, zdrowego gromkiego śmiechu - słowem posiada wszystkie akcesoria kunsztownej, ostro zarysowanej, realistycznej groteski. Nie łatwo wystawić takie widowisko. Tym trudniejsze zadanie przypadło w udziale "Bajowi", który operuje przecież nie aktorem, lecz lalką. Niebezpieczeństwo polegało na tym, by nie wt