Kobieta u władzy poddana jest nie­ustannej presji tego, co należy i co wypada. Semiramida, legendarna królowa Asyrii, odznaczała się podob­no wielką mądrością. Tę samą cechę przypisywano cesarzowej Katarzynie II. Współcześni nazwali ją Semiramida Północy. I ona właśnie, Najjaśniejsza Imperatorowa Rosji, stała się boha­terką nowej sztuki znanego reżysera Macieja Wojtyszki. Autor przedsta­wił ją nie tylko jako władczynię, bez­względną i przebiegłą, lecz również jako kobietę o barwnym życiu osobi­stym. Prawda, wiele już na ten temat napisano. Jednak Wojtyszko miał ory­ginalny pomysł. Akcję swojej sztuki osnuł wokół romansu Katarzyny II z Denisem Diderotem, wielkim filo­zofem francuskiego oświecenia. W ten sposób podjął też brzmiący aktualnie temat zależności pomiędzy intelektu­alistami i władzą czy, jak kto woli, mecenasem. Bo Diderot, zwabiony wysoką pensją, przyjął zaproszenie cesarzowej na petersburski dwór i spędzi�