Jak wielu prawdziwie inteligen­tnych ludzi, Bogusław Schaeffer przejawia skłonność do myślenia syntetycznego i "globalnego". Wpływa to na wielkość pola obserwacji, które można by określić, choć zabrzmi to pre­tensjonalnie, jako świat cały, a w nim cała Polska, zaś okres, którym się zajmuje - ostatnich kilkadziesiąt lat. Świat można analizować dzieląc go na nie­skończoną liczbę aspektów w i tak "nie wyczerpujących tema­tu" pracach naukowych, można też go opisywać w pozbawionym pretensji felietonie. Schaeffer wybrał trudną formę pośrednią - sztuki teatralnej, gdzie jego widzenie świata jest rozpisane na role i na głos wypowiadane, przez co każda kwestia nabiera dosadności i obnaża swą ewen­tualną pretensjonalność. Przy tym Schaeffer pisze chyba głów­nie dla intelektualistów, operu­jąc zrozumiałym dla nich, wspólnym im językiem cyta­tów i odniesień ("Umieszczam w sztuce wątki myślowe, słyszalne przede wszystkim dla tych, kt