ZACZNIJMY ab ovo: "Można by rzec, że całe burzliwe życie Lejzorka rozpoczęło się od nieopatrznego westchnienia. Lepiej by uczynił, gdyby nie westchnął!..." Tak zaczyna się "Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca" Ilii Erenburga. Sceniczne życie głośnego bohatera tej wczesnej powieści autora "Odwilży", w prapremierowym przedstawieniu na scenie nowohuckiej, zaczęło się od motywu sławnej kiedyś "Titiny", poddającego przedstawieniu rytm szybki i tonację buffo. Po podniesieniu kurtyny zobaczyliśmy Lejzorka na uboczu, "na stronie", jak pisali autorzy dawnych komedii, opartego o lewą kulisę i bębniącego palcami w takt rozbrzmiewającej jeszcze "Titiny". Zanim zaczął mówić zdawał się podobny do bohaterów Chaplina.

Kiedy melodia milknie, Edward Rączkowski wychodzi na środek sceny i zbliża się do widowni: "Można by rzec, że całe moje burzliwe życie rozpoczęło się od nieopatrznego westchnienia. Lepiej bym uczynił, gdybym nie westchnął..." Przód sceny wydzielony jest wewnętrzną kurtynką. Jest to miejsce, z którego Lejzorek będzie mówił wprost do nas, skąd będzie opowiadał o swoim życiu łub wypowiadał ostateczne refleksje o wielkiej sprawiedliwości, której nie ma, o szczęściu, którego nie ma, o miłości, której nie ma i o małym plasterku kiełbasy, którego także ciągle mu brakuje. Za kurtynką jest jego rodzinny Homel, potem Tuła i. Moskwa, a jeszcze potem etapy tułaczki: Polska, Niemcy, Wielka Brytania, Palestyna. Bohater będzie co chwila zmieniał plany sceniczne, stając się przedmiotem akcji lub wracając do roli podmiotu własnego opowiadania. Oto macie technikę przedstawienia. Zasada epicka, stosowana od początku zresztą bez pedanterii i namaszcze