Andrzej {#os#3574}Dziuk{/#} uparcie podkreślał, że pokazane w Krakowie spektakle tworzą całość, są pytaniem ("Caligula") i próbą odpowiedzi ("III Symfonia"), dlaczego rzeczy świa­ta tego nie są takie, jakimi powinny być? Dla reżysera sprawa wydaje się prosta, choć zastrze­ga sobie niejednoznaczność indywidualnego wyjaśnienia, otóż nie umiemy się modlić. Niestety, ta deklaracja nie znalazła od­zwierciedlenia w doświadczeniu widza... Tych dwóch spektakli wyrastających z dwóch odmiennych dziedzin sztuki, z dwóch od­miennych tradycji kulturowych, nie sposób zestawiać na szalach jednej wagi. Sztuka Camusa powstała w czasie wojny i podczas niej miała swoją premierę. Dramat nazywany przez autora tragedią inteligencji to jedna z prób wyłożenia ęgzystencjalistycznej filo­zofii w literaturze pięknej. Caligula po śmierci ukochanej sio­stry, z którą był żonaty, postanawia rządzić zgodnie z logiką ab­surdalnego świata. Jako okrutn