Myślę, że Teatr im. Stefana Żeromskiego w Kielcach przygo­towując premierę "Róży" na 60-lecie odzyskania niepodległo­ści - dokonał niełatwego, ale uzasadnionego wyboru. Ten "dra­mat niesceniczny", jak go okreś­lał sam autor, należy bowiem w naszej literaturze do tych utwo­rów, które w sposób najbardziej pełny i konsekwentny podejmo­wały problematykę walki o wyz­wolenie narodowe i społeczne. Niezwykle łatwo w tekście "Ró­ży" odnaleźć ślady, echa, konty­nuacje wątków "Dziadów" czy też "Wesela", całej wielkiej romantycz­nej i postromantycznej tradycji, która dawała świadectwo praw­dzie o polskim losie, a zarazem polskich kompleksach wyniesio­nych z najtrudniejszych doświad­czeń naszej historii, z kolejnych klęsk, kolejnych przegranych powstań. Rzecz jednak charak­terystyczna przy tym, że o ile Mickiewicz, Słowacki, Wyspiański szukali dla tej problematyki róż­nych form poetyckiej syntezy, o tyle Żeromski, nie rezygnując i z ta