Przedstawienie to ogląda się z uczuciami mieszanymi. Poważne kontrowersje budzi sama już warstwa językowa. Parafraza Bohdana Drozdowskiego usiłuje konsekwentnie uwspółcześnić tekst Szekspira. Pozbawia go barokowej ornamentyki, stosuje stylistykę brutalną, nieraz drastyczną. Inny to Szekspir od tego, do którego przywykliśmy w polskiej tradycji przekładowej, kształtowanej na frazeologii i stylistyce dramaturgii XIX-wiecznej. Nie oddająca zwykle soczystej jurności oryginałów, prowadząca tekst Szekspira w historyczną już formułę postromantyczną, tradycja ta wymaga gruntownej weryfikacji, jeżeli chcemy traktować dramat Szekspirowski jako jeden z komponentów naszej teatralnej współczesności. W tym względzie parafraza Drozdowskiego, choć szokuje chwilami zagęszczeniem i nadużywaniem jaskrawości brutalnego modelunku językowego, nadaje tekstowi Otella walor, który posiadał on dla londyńczyków z epoki Szekspira - mówi frazą i słownictwem właściwym