Józef Szajna przetasował ,,Rzecz Listopadową'' dokumentnie. Poprzestawiał scen, poprzenosił różne kwestie z jednych postaci na inne, nadał nowy kształt całości; z materiału poetyckiego, jakim jest utwór Brylla, napisał językiem teatralnym swoją sztukę. Ale nie, to tylko przedstawienie jest Szajny. Bryll pozostaje nieskażony - pogłębiony jeszcze i wzmocniony. Z całą swoją szydliwą pasją oskarżającą, która zawsze była udziałem wielkich poetów. Z całą namiętną miłością do kraju "spalonego aż do kości", do Warszawy miasta-grobowca z "życiem zbudowanym świeżo", do tego nieba, pod którym trzeba "pomieszkać trochę, przełamać się chlebem", do dziejów polskich, "gdzie wszystko poskręcane w agonii", do naszych spraw, w których "obok najpodlejszego tętni najczyściejsze"... Bryll w sztuce swej demonstruje przed angielskim reporterem serię obrazów, żeby ten mógł coś zrozumieć z naszego kraju. Nic nie zrozumie. Ale my rozumiemy i dla nas