NIEPRZYPADKOWO pojawił się na scenie Teatru Zagłębia jeden z najbardziej przejmujących utworów Żeromskiego "Róża", w którym, pisarz upa­miętnił bohaterstwo rewolucjo­nistów 1905 roku. Ważne wyda­rzenia tego rewolucyjnego zry­wu przetoczyły się bowiem także falą strajków i manifestach robotniczych przez wiele miej­scowości Zagłębia Dąbrowskiego, szczególnie zaś krwawo zapisały się w Sosnowcu, gdy pod ówcze­sną hutą "Katarzyna" carscy kozacy otworzyli ogień do bez­bronnych robotników. Padło kil­kudziesięciu zabitych i rannych. W tym roku mija 70 rocznica rewolucji 1905 roku i 50-lecie śmierci wielkiego pisarza-społecznika. Teatr Zagłębia obu tym rocznicom pragnął dać świa­dectwo otwierając przedstawie­niem "Róży" XIII Śląską Wiosnę Teatralną. Było to zamierzenie ambitne, ale zarazem trudne. Już sam podtytuł tej dziwnej, bole­snej sztuki o niespójnej kon­strukcji - "Dramat niesceniczny" w który zaopatrzył ją au­tor, ś