Witold Gombrowicz - Ślub, inscenizacja i reżyseria Krzysztof Zaleski, dekoracje - Wiesław Olko, Krzysztof Baumiller, kostiumy Irena Biegańska, muzyka Jerzy Satanowski. Teatr Współczesny w Warszawie. AUTOR objaśniał tak: "We śnie ukazuje się Henrykowi - żołnierzowi we Francji podczas ostatniej wojny - jego dom w Polsce i rodzice (...). Henryk upodabnia się raczej do artysty w stanie natchnienia, niż do osoby, która śni (...). "Ślub", jak wszystkie moje utwory zwrócone przeciw formie, jest parodią formy, parodią genialnego dramatu...". Wielogłosowość "Ślubu" nie ulega kwestii. Doszukiwano się w nim nawet tego, czego tam nie ma. Najprościej można oglądać tę sztukę jako grę w teatr, pamflet na wielkość i dramat o niemożności skonstruowania dramatu. Sen, który Henryk śni i zarazem kreuje, raz okaże się kluczem, raz usprawiedliwieniem autorskiego zamysłu. W pamiętnej inscenizacji Grzegorzewskiego we Wr