"Można ostatecznie flirtować z niedźwiedziem, ale go reformować..." Ten po­gląd - wyrażony przez barona Grimma, niemieckiego literata, redaktora słynnej "Korespondencji Literackiej", pisma abonowanego przez panujących i dostoj­ników drugiej połowy XVIII wieku - oddaje istotę sztuki "Semiramida" Ma­cieja Wojtyszki. Jej prapremierę w reży­serii Erwina Axera dał właśnie Teatr Współczesny w Warszawie. Jakkolwiek tytułowa bohaterka, cary­ca Katarzyna II ma w tej sztuce decydujące słowo, na plan pierwszy wysuwa się postać Denisa Diderota, filozofa, Encyklo­pedysty, autora znanych powiastek ("Ku­buś Fatalista i jego pan", "Kuzynek mistrza Rameau") i traktatów ("Paradoks o akto­rze"). Opowieść sceniczna, mając za nar­ratora samego filozofa, rozwija się bo­wiem nielinearnie, z retrospekcjami i dy­gresjami, przypominającymi w swojej strukturze styl Diderotowego "Kubu­sia...". Sztuka Wojtyszki opowiada o wi­zycie, jaką w 1774 r. złożyli w Rosji Denis